Kan je verliefd worden op een schilderij?

Dat kan. Instant. Het beeld zuigt je erin, je wordt van binnen de kleur en de intensiteit van het werk. Dan ga je weer kijken naar wat je ziet, en dat is wat anders dan je net hebt ervaren. Tussendoor, een snelle blik op het bordje ernaast, of er een titel is, en zo ja, wat dan en formaat (De woeste aardbei, 156 x 104 cm*). De naam van de kunstenaar is geen verrassing, hij had ons geattendeerd op de drie werken. De andere twee zijn ook goed, maar deze springt eruit, komt naar je toe en wijkt ook van je terug. Een fascinerende dubbele beweging zit erin verborgen. Zowel achtergrond als vrucht zelf vertonen diepte en oppervlakte tegelijkertijd. Een forse aardbei, maar of ie nou woest is, wild misschien? Zoals de titel van de film van Ingmar Bergman, Wilde Aardbeien waaraan ik meteen moet denken. Niet dat die film op mijn netvlies staat. En waar gaat die film over? Ik moet het opzoeken. Psychologisch drama, dat zeker. Een vrucht als een tronende kroon op een vlakte, bijna een vijver met bladeren van lelies.  Hij, nee zij, zweeft maar draagt ook van alles in zich. Wat is niet meteen duidelijk, hoeft ook niet. Een aardbei met inhoud, dat wel. De beetje ruwe buitenkant met de pitjes en de zachte, vlezige, zoete binnenkant die tevoorschijn komt als een hapje eruit is genomen. Maar deze vorstelijke aardbei gaan we niet in vorm aantasten. Te mooi. Aan beide zijden is er wat schaduw te ontdekken, aangebracht als losse coulissen die het onderwerp een positie geven. De kroon steekt er fier bovenuit, soeverein. Er valt een donkere figuur binnenin de aardbei te ontwaren, een vrouwenfiguur met geheven armen lijkt het.

En dan lees ik ergens dat de aardbei een schijnvrucht is, dat zou ook een goede titel zijn. In biologische zin betekent dit dat het pseudo-fruit meer nodig heeft dan alleen het vruchtbeginsel, oké. Als schijn, als misleiding van het oog, als illusie krijgt het onderwerp meer betekenissen en lagen die ook al in de manier van het schilderen zelf worden verwezenlijkt. De techniek van het overschilderen met dun, puur pigment geeft transparantie. Het beeld wordt deels doorzichtig, lijkt het, maar het doek blijft natuurlijk tegelijkertijd sterk aanwezig. Schijn bedriegt, wordt gezegd in de zin van ‘ga niet af op het uiterlijk’. Fascinerend dat een beeld is gemaakt dat naar gedachten, gevoelens en ideeën buiten dit schilderij voert. Het leent zich voor veel verschillende associaties terwijl het toch in een klassieke schildertechniek gemaakt is.  De onmiskenbare signatuur van een kunstenaar die een tijd uit beeld was en nu weer met power opduikt: John Studulski!

*Gezien in Vrij Paleis, Amsterdam, LFTFLD RETURNS, 24-31 maart 2022