Verzamelen in De Pijp

D heet ze, een rijzige vrouw met Slavische trekken. In de galerie in De Pijp heeft ze antracietkleurige landschappen opgehangen. Met grafiet getekend, wat kleur in olieverf aangebracht en vervolgens hier en daar uitgegumd… bijvoorbeeld een spiraal als een drager van leven, lees ik later op haar website. Het is haar eerste tentoonstelling in Amsterdam. Afkomstig uit Bulgarije woont ze in Antwerpen en heeft in België de kunstacademie gedaan. Een van mijn beste vriendinnen, W, is erg enthousiast over het werk, vooral over het grootste formaat en bekijkt ook met oprechte belangstelling het boek. Ze wordt aan de kunstenaar voorgesteld. ‘I am not a collector’, zegt ze. Hieraan voorafgaand heeft een inhoudelijk gesprek tussen een verzamelaar en een galeriehouder, mijn lief H, plaatsgevonden. Als tegemoetkoming krijgt ze van D een exemplaar van haar eigen boek. Maar, zegt W wijzend op mij, zij schrijft over kunst, zit in het vak, heeft haar sporen daarin verdiend. Opeens wordt mijn professionele identiteit onthuld en gecombineerd met die van de liefhebber. Vraag dus, bijna op de automatische piloot, naar de achtergrond van haar werk. ‘I want to take viewers by the hand and lead them into this new reality. I create landscapes, both as a visual reality, and as a space where you could meet with your emotions.’

E-mo-ties. Ik had meteen bij binnenkomst, na een snelle inschatting van de situatie, mijn getrainde blik uitgezet. Tenminste, zo goed als. Om me niet te storen aan de galeriehoudster die tijdens het gesprek een half doorschijnend gordijn scheef spant en aan de muur plakt met een stuk etiket waar haar naam op staat. Claiming the frame? Clumsy. Weer zet ik de beroepsknop op vliegtuigmodus, ook al heb ik veel boekpresentaties meegemaakt, maar niet in een openingssetting als deze, waar de gasten – inclusief de gastvrouw – na een korte aandachtspanne alleen maar aan de drank willen. ‘Hoelang duurt het nog?’ Durft ze de sprekers te polsen.

Hier worden aankomende verzamelaars niet ingevlogen. Met de blik op drone hoogte vlieg ik, professioneel en liefhebbend, maar met open vizier weg.

Eén opmerking over 'Verzamelen in De Pijp'

  1. Mooi verhaal over sociaal en professioneel ongemak! Ik herken wel de situatie waarin je je gewoon op je particuliere gemak wil voelen, maar dan opeens geacht wordt iets ‘ter zake kundigs’ te zeggen. Leven blijft een opgave… Liefs Rob

    Verstuurd vanaf mijn iPhone

    >

    Like

Geef een reactie

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. Log uit /  Bijwerken )

Verbinden met %s

%d bloggers liken dit: